دانشجوی دکتری فلسفه علم و فناوری
عضو شورای علمی موسسه علم و سیاست اشراق
مدیر مسئول فصلنامه علم و سیاست بابل
مسئول دفتر اقتصادسیاسی پژوهشکده شهید رضایی
رییس هیئت‌مدیره شرکت کیوان تیام غرب آسیا
کارشناسی ارشد شیمی
معاون آموزشی ادبستان انشاء
کارشناسی ارشد فلسفه علم
سردبیر وبسایت علم و سیاست
مدیر روابط عمومی فصلنامه علم و سیاست بابل
سردبیر نقدنامه علوم انسانی
ریاضی سرشار از کودکی است ورنه چگونه انسان می‌توانست در دنیای پر از گرفتاری‌ها و بیم‌ها و امیدها و غم‌ها و بده‌بستان‌ها ناگهان از هر چیز ببرد و به گوشۀ ریاضی پناه ببرد و در سایۀ آن گوشۀ خلوت، تمامِ های‌وهوی زندگی را به فراموشی بسپارد.
آیا فراموشی زندگی واقعی، کرداری کودکانه نیست و آیا کودکی جز مفتون‌شدن به چیزی است که آدم را با خودش مثل چرخش برگ در جریان بازیگوش آب یک جوی کوچک می‌برد و آدم را کجا می برد؟ این پرسش را سرسری گرفته‌ایم اما باید از خود بپرسیم که ریاضیات در مقام نماینده علوم محض و به عنوان مسئولانه‌ترین کودکی‌کردن‌هایی که آدمی تاکنون تجربه کرده آدم را به نیروی کدام راز از راه زندگی به در می‌کند و او را با نیروی بازیگوش خود به کجا می‌برد؟ بی‌شک راز انسان، سیاست و زندگی، جایی در خلوت کودکانۀ ریاضی گم و پوشیده شده است. گروه مطالعات علوم دقیقه موسسه علم و سیاست اشراق می‌خواهد آن را پیدا کند.
بابل شماره یکم: فصل دوم
بابل شماره چهارم و پنجم: فصل یکم
نوبت و سرنوشت دور نهم گزارش‌های پژوهشی - گروه مطالعات علوم دقیقه - 1
کودکان کار دور نهم گزارش‌های پژوهشی - گروه مطالعات علوم دقیقه -2
اینکه چیزها از نام و تصویر خود سوا می‌افتند، زندگی را پر از هیاهو کرده است و این هیاهو با این عهد مدرسه که «هر چیزی خودش است» و خیانت نمی‌ورزد، نمی‌خواند. مدرسه آرام است و این آرامش بخشی از عهد و ادعای مدرسه است. هیاهو در مدرسه به معنای ناتوانی مدرسه در نامگذاری چیزها است؛ به این معناست که چیزها می‌خواهند از آنچه هستند فرا بروند. آنجا که می‌توان دانست از هر چیز چه انتظاری می‌توان داشت، دعوا و هیاهویی نیست، نظم حاکم است و هر چیز بر جای خویش است. اما اگر هرچیز حقیقتاً بر جای خود بود و از آنچه هست تخطی نداشت، دیگر چه نیازی به مدرسه بود؟ اگر خیانتی ممکن نبود مدرسه می‌خواست چه چیزی را بر عهده بگیرد. اگر حقیقت نامی دارد، از آن روست که امکان ناراستی در جهان هست. نام چنانکه گفتیم خود عهد است و عهد نگه داشت است و نگه داشت آنجا معنا دارد که چیزها از جای خود خارج شوند.