اطلاعیه !
فرم عضویت در باشگاه مخاطبان





همایون بادت این روز و همه روز
باید نگران سالی بود که با نوروز شروع نشود


۱ فروردین ۱۳۹۹   3613  0  0 گروه گفتار سیاسی
امسال کمتر کسی نگران جشن نوروز است. اگر به هر دلیلی نتوانیم جشن نوروز را برگزار کنیم و سال را تحویل کنیم سال ۱۳۹۹عاقبت خوشی ندارد. آن‌ها که جشن ندارند یا به تعبیر بهتر نمی‌توانند جشن بگیرند، نه پایان دارند و نه آغاز، نه می‌میرند و نه متولد می‌شوند.

در این ایام همه نگران کرونا هستند و همه جور تمهیداتی برای مقابله با آن به کار می‌گیرند. امسال کمتر کسی نگران جشن نوروز است. اگر به هر دلیلی نتوانیم جشن نوروز را برگزار کنیم و سال را تحویل کنیم سال ۱۳۹۹ عاقبت خوشی ندارد. باید نگران سالی بود که با نوروز شروع نشود.

عید نوروز جشن ماست و ما با یک جشن هر سالمان را شروع می‌کنیم. این جشن به‌سادگی یعنی هان! بدانید سالی را به پایان بردیم و سالی نو را آغاز می‌کنیم؛ نکند اول فروردین را فردای بیست‌ونهم اسفند بدانید! سالی تمام شده و حالا سالی تازه شروع می‌شود، مگر نمی‌بینید زمین و زمان منقلب شده! پس چه نشسته‌اید، برخیزید و کاری کنید، جشنی بگیرید. سفره‌ای تازه بیارایید، تبریک بگویید، دعا کنید و برکت بخواهید و بخندید.

در هر جشنی این خصیصه هست. تمام می‌کند و آغاز می‌کند. پس اگر کمی دقت کنیم گویا بیش از هر چیز یک جشن می‌گوید همواره تمام‌شدنی هست و آغازیدنی و این تنها به‌مدد جشن ظاهر می‌شود. از این حیث تفاوتی هم بین عید و عزا نیست. ما در مراسم سوگواری هم جشن می‌گیریم. آنها که جشن ندارند یا به تعبیر بهتر نمی‌توانند جشن بگیرند، نه پایان دارند و نه آغاز، نه می‌میرند و نه متولد می‌شوند. البته درست‌تر اینکه بگوییم تمام می‌شوند بی‌آنکه به پایان برند و شروع می‌کنند بی‌آنکه بیاغازند. جشن‌ها چه در پیش باشند، مثل نوروزی که می‌خواهد برسد، و چه گذشته باشند همین آغاز و انجام را به یادمان می‌آورند و روزهای زندگی را می‌گسلند. از این جهت حضور جشن‌ها در تقویم کمی عجیب است. چگونه جشن توانسته همچون روزی در میان روزها باشد؟ آیا جشن تقویم را تحمل می‌کند؟ و یا تقویم تحمل جشن را دارد؟

همه مردمان و ملت‌ها جشن‌هایی دارند، و البته چگونه می‌توانند نداشته باشند، اما جشن‌های ما فارسی‌زبانان ایرانی ویژگی مهمی دارد. جشن‌های ما آنقدرها متفاوت از روزهای دیگر ما نیست. هرچند این جشن‌ها آداب مخصوصی هم دارند اما این آداب، آنگونه که ما انتظار داریم که به پایان برند و ممهد آغازی نو باشند و از این جهت روز جشن را به کلی ویژه و خاص کنند، نیستند. اتفاقاً این آداب مخصوص هم بسیار آشنای زندگی هر روزۀ ماست. مگر ما در نوروز چه می‌کنیم؟ سفره‌ای می‌چینیم از آنچه با زندگی هر روزمان آمیخته است، خانه‌تکانی می‌کنیم و لباس نو می‌پوشیم، به مهمانی بزرگ‌ترها می‌رویم و به کوچک‌ترها عیدی می‌دهیم، آجیل و شیرینی می‌خوریم و با دعا برای هم سال را تحویل می‌کنیم. هرچند ما آداب نوروز را به‌گونه‌ای برگزار می‌کنیم که گویی اولین باری است که خانه را تمیز می‌کنیم یا می‌خواهیم به مهمانی بزرگ‌ترها برویم یا به کوچک‌ترها توجه کنیم و خوشحالشان کنیم یا لباس نو بخریم و بپوشیم، با این حال اینها همان چیزهایی هستند که در طول سال هم انجام می‌دادیم. اگر چنین است چگونه نوروز را جشن بنامیم؟ چگونه این جشن به پایان ببرد و آغازی بیافریند؟ چگونه چیزی که متمایز نیست، متمایز کند و بین دیروز و امروز فاصله اندازد؟ اما مگر نوروز خود یک روز نیست؟ مگر در تقویم جا ندارد؟ مگر روز جشن همان روزی نیست که خورشیدش از همانجایی طلوع می‌کند که همیشه طلوع می‌کرده است؟ با این حال می‌دانیم روز جشن روز دیگری است. این را ما به عمیق‌ترین شکل درک می‌کنیم. حال و هوای ما در جشن عادی نیست؛ روز اول فروردین، که یکی از روزهای ماههای دوازده‌گانه سال نیست، نوروز است. آیا ما به تهافت افتادیم یا اینکه در میان این پرسش‌ها چیزی درباره نسبت جشن و زندگی هست؟ آیا این پرسش‌ها پای زندگی را به جشن و پای جشن را به زندگی نکشیده است؟ آیا جشن همان اتفاق زندگی‌کردن نیست و زندگی‌کردن، همان که هر روز تجربه‌اش می‌کنیم، جشنی نیست که نمی‌بینیم؟ چه کسی گفته طلوع خورشید عادی است؟ چه کسی گفته اینکه روز در شب فرو می‌رود و دوباره از آن برمی‌آید عادی است؟ چه کسی گفته ازدواج یک زن و مرد و تعهد عاشقانه‌شان عادی است؟ چه کسی گفته تولد فرزندی از انسان عادی است؟ چه کسی گفته جمع‌شدن انسان‌ها باهم، گفتن و شنیدن‌شان و همکاری و همدلی‌شان عادی است؟ همه اینها معلوم است که عادی است و مگر ما با این قبیل امور انسان نیستیم و زندگی نمی‌کنیم و البته باز هم معلوم است که اینها عادی نیست و از طلب و عزمی برآمده که تحقق‌اش شبیه به محال است. جشن‌ها همان زندگی‌اند اما نشان می‌دهند که چیست این زندگی. نوروز روزی متفاوت است و مانند هر روز نیست اما نه از آنجاکه از تقویم بیرون رفته است، اتفاقاً برای اینکه در قلب هر روز ما جای دارد و طلبش تکرار تمنای انسان از روزگارش است.

*تیتر مطلب برگرفته از غزلی از سعدی است؛

برآمد باد صبح و بوی نوروز/  به کام دوستان و بخت پیروز

مبارک بادت این سال و همه سال/ همایون بادت این روز و همه روز

نوروز سعدی تحویل سال
دیدگاهتان را بنویسید
نام

ایمیل

متن پیام ارسـال دیدگـاه




نشست
نهضت بیداری
گزارشی از نشست موسسه اشراق بعد از اعلام شهادت سید حسن نصرالله - 9 مهرماه 1403
اگر انسان این مسئله را با قلبش جذب کند که این تکلیف من است که در این جنگ مشارکت کنم و بجنگم، بعدش ممکن است یک راهی باز شود. قبل از هر چیزی باید یک اتفاق روحی در انسان رخ دهد. ما باید خودمان را عمیقاً آماده این اتفاق روحی کنیم. یعنی عمیقاً آماده‌ی این تطور روحی شویم که از یک موجود اجتماعی به موجودی که قصد جنگیدن دارد، تبدیل شویم. در این صورت ممکن است راهی باز شود، راهی که در حال حاضر با محاسبات عقلانی از میدان قفل است؛ یعنی تحلیل انضمامی سیاسی از وضعیت این جنگ، از جغرافیایش، از سازمان رزمش به ما می‌گوید که راهی برای پذیرش مشارکت اجتماعی وجود ندارد. ولی اگر قرار باشد راهی باز شود مقدمه‌ی آن این است که نیروهایی دقیقاً در درون ایران، بی‌هیچ تردیدی، این را از صمیم قلب بپذیرند که ما در حال حاضر، تکلیفی جز جنگیدن نداریم و این امتحان نسل ماست.


دیدگاه
در محاصرۀ ناملت‌ها
فلسطین، مسئله‌ای مربوط به سیاست داخلی است
اباصالح تقی‌زاده طبری   
دولتی که ملی باشد در پی جغرافیای مستقل خود می‌رود و چگونه می‌تواند با اسرائیل که موجودیتی مجعول و وابسته است و همچون ویروسی به اینجا و آنجا سرایت می‌کند، بسازد؟ اگر اسرائیل رسمیت یابد، هیچ دولت ملی در منطقۀ ما نمی‌تواند مطمئن به رسمیت خود باشد. به همین جهت است که مسئلۀ فلسطین، لااقل در منطقۀ سرنوشت‌ساز غرب آسیا، مسئله‌ای مربوط به سیاست خارجی کشورها نیست؛ هر موضعی در قبال اسرائیل مستقیما مربوط به موضع کشورها دربارۀ مردم خویش است.


سرمقاله
مشارکت ناامید
بدون تشکل‌یابی نیروهای مولد، نیروی انقلابیِ وفاداران جمهوری اسلامی به مصرف می‌رسد
محمدرضا هدایتی    سیدعلی کشفی   
فقدان گفتارهای سیاسی مؤثر و قدرتمند و کادر رهبری قابل‌اعتماد در این شرایط، می‌تواند سرنوشت متفاوتی برای این نیروها رقم بزند؛ سرنوشتی که یا نیروی ایجادشده را سرخورده‌تر می‌کند و فرومی‌نشاند یا آن را در جهاتی مغایر با منافع و قدرت ملی ایران به مصرف رساند. در این میان، شکل‌گیری تشکلی از نیروهای سیاسیِ مولّد که بتواند واجد گفتاری قدرتمند و امیدآفرین و کادر رهبری منسجم باشد، ضروری به نظر می‌رسد.



موسسه علم و سیاست اشراق
شماره تماس : 77136607-021


عضویت در باشگاه مخاطبین

اینکه چیزها از نام و تصویر خود سوا می‌افتند، زندگی را پر از هیاهو کرده است و این هیاهو با این عهد مدرسه که «هر چیزی خودش است» و خیانت نمی‌ورزد، نمی‌خواند. مدرسه آرام است و این آرامش بخشی از عهد و ادعای مدرسه است. هیاهو در مدرسه به معنای ناتوانی مدرسه در نامگذاری چیزها است؛ به این معناست که چیزها می‌خواهند از آنچه هستند فرا بروند. آنجا که می‌توان دانست از هر چیز چه انتظاری می‌توان داشت، دعوا و هیاهویی نیست، نظم حاکم است و هر چیز بر جای خویش است. اما اگر هرچیز حقیقتاً بر جای خود بود و از آنچه هست تخطی نداشت، دیگر چه نیازی به مدرسه بود؟ اگر خیانتی ممکن نبود مدرسه می‌خواست چه چیزی را بر عهده بگیرد. اگر حقیقت نامی دارد، از آن روست که امکان ناراستی در جهان هست. نام چنانکه گفتیم خود عهد است و عهد نگه داشت است و نگه داشت آنجا معنا دارد که چیزها از جای خود خارج شوند.

(تمام حقوق متعلق به موسسه علم و سیاست اشراق است)